Temos BANDA DESEÑADA da boa!

 Tintín, o capitán Haddock e o can Milú.

E Tintín vai ser o noso primeiro convidado. Considerada durante anos como lectura lixeira fronte á solidez do libro, a banda deseñada é un xénero con linguaxe propia que está comezando a acadar a aceptación e o respecto que merece. Simultanear imaxes con texto para contar unha historia é algo moi complexo. Hergé, o "pai" de Tíntín, era un mestre nesta tarefa. Ana Campos, a profesora de Francés,  vainos falar dun dos seus volumes favoritos de Tintín. Non esquezamos que Francia e Bélxica son países nos que o cómic é venerado coma unha relixión.

A lectura sempre me fixo moita compaña. Tendo en conta o clima tan benigno que temos en Galicia [;-)] ler un libro sempre era una boa opción para pasar esas tardes nas que chovía a cachón e non podiamos saír á rúa a xogar Cómpre destacar que só tiñamos dúas canles na tele e unha delas non emitía todo o tempo, así que non había moitas opcións para entreterse. Ademais a tele era dos maiores. Eu enfrascábame tanto na lectura que por veces non me decataba de que se fixera noite ata que miña nai acendía a luz e me dicía “Nena, iso non che será malo para a vista?” Para a vista non sei (son miope e algo puido contribuír), pero coido que a lectura é un bo remedio contra a incultura e a ignorancia.

 Podería citar moitos libros que me gustaron, pero penso que sendo profesora de francés vou comezar recomendando unha banda deseñada, porque en Francia adoran os cómics.

           

A primeira historia de Tintín que lin na miña vida regalouma meu pai. Era Tintín no Tíbet. Gustoume tanto que lembro ter ido á biblioteca da miña escola e arrasar co resto da colección! Anos despois merqueinos todos nun só volume na súa lingua orixinal, nunha viaxe a Bruxelas cos meus alumnos do IES Fonmiñá, así que de cando en vez aínda os releo por simple diversión. Espero que vos animedes a lelos e que vos gusten tanto coma a min.